Odpowiedź nadeszła praktycznie natychmiast, w formie stanowczego, choć nie rozkazującego "Proszę!"
Kiedy Kartzhein wejdzie do gabinetu, zastanie wysoką kobietę, o drapieżnych rysach twarzy, stojącą przy komodzie i szukającą czegoś zawzięcie w stercie papierów w jednej z szuflad. Triumfalne mruknięcie - najwyraźniej znalazła to, czego szukała i zwrócenie uwagi na Kartz, w ostatnim momencie nim Gość mógłby poczuć się zignorowany. Ubrana w męski, czarny strój, o prostym kroju, którego elegancję stanowiły jakość materiału i srebrne hafty na rękawach i bokach spodni. Badawcze, uważne, choć nienatarczywe spojrzenie brązowych, zaskakująco łagodnych w porównaniu z ostrymi rysami twarzy, oczu.
- Pani Kartzhein Inseldorf, Nadzorczyni Królewska, jeśli się nie mylę? - Uprzejmy ton, dodatkowo okraszony nieznacznym, choć szczerym uśmiechem. - Proszę się rozgościć. Napije się Pani czegoś? - Gest dłoni, zapraszający ku fotelom.

Rudzielec. Keria miała słabość do tego koloru, ale to zupełnie inna historia.
Roześmiała się serdecznie, bez cienia szyderstwa w głosie. Uznawszy brak odpowiedzi w kwestii napitku za odmowę, podeszłą do biurka i usiadła na krześle, kiedy i Gość zajął miejsce. Niedbale odłożyła trzymaną w ręce teczkę z dokumentami na blat, a raczej na stertę innych papierzysk i zwróciła się do Kartzhein. Skinęła głową w odpowiedzi na pierwsze pytanie, choć to retorycznym zapewne było.
- Odpowiedź na Pani pytanie jest bardzo prosta, Pani Inseldorf. - Bardzo oficjalnie, choć uprzejmie. - Zdarzyło nam się kiedyś gościć w karczmie w Hedinsey w tym samym czasie, i choć nie zostałyśmy sobie przedstawione, Silestra, której wtedy towarzyszyłam, powiedziała mi później kim Pani jest. Jak rozumiem Nadzorcy, choć niekoniecznie połączeni przyjaźnią, czasem współpracują dla dobra Królestwa. A ja mam pamięć do twarzy, czego zresztą wymagał mój zawód. Choć nawet gdybym nie pamiętała to Pani medalion mówi sam za siebie. -
Oparła się wygodniej na krześle, przybierając nieco swobodniejszą pozę, choć jej uwaga pozostała skupiona na Gościu. Dom Sawanl posiadał wiele sekretów, wspólnych, jak i osobnych dla każdego z jego członków. Nie należał do nich fakt, że Keria lubiła być zorientowana we wszystkim dookoła, choć źródła jej informacji już owszem.
- W czym zatem mogę Pani pomóc? Domyślam się jedynie powodów Pani wizyty, ze względu na fakt, że Strażnicy skierowali Panią do mnie, nie do Silestry. - Umilkła, spoglądając zachęcająco... a może wyczekująco na Kobietę.

Odwzajemniła uśmiech równie szczerze, także spotkaniem ucieszona. Ostre rysy twarzy nagle złagodniały i choć piękną ją nie uczyniły to zdecydowanie oku milszą.
- Przyjemność jest odwzajemniona, Kartzhein, ale jako kobieta interesu, przynajmniej od niedawna, nalegam na przysługę za przysługę. Keria. - Brązowe oczy błyszczały wesoło gdy słuchała słów Gościa. Skrępowanie Kartz nie umknęło jej uwadze, choć miała nadzieję, że nie potrwa to długo. Niezbyt dobrze o niej, jako gospodarzu by to świadczyło. Skinęła głową przytakując Jej słowom, po czym roześmiała się na wzmiankę o "uroczym panu u bram".
-  Wybacz. - Powiedziała wstając i swe kroki ku drzwiom kierując. - Wykonywał tylko moje polecenie by nikogo z bronią do domu nie wpuszczać. Zwykły środek ostrożności, powinnam jednak sprecyzować, że nie dotyczy Królewskich. - Uchyliła drzwi i zwróciła się do Strażnika stojącego parę metrów dalej, przy drzwiach do innego gabinetu. - Derek, pójdź proszę do Thoma i powiedz by przyniósł łuk Pani Inseldorf. Dzięki. - Zamknęła drzwi i wróciła do biurka, choć zamiast ponownie na swoim krześle usiąść, usiadła na drugim z foteli, ustawiając go naprzeciw Kartzhein.
- To prawda, poszukujemy osób do ochrony Samotnej, jak i dworku. Poszukujemy także nauczycieli łucznictwa. Czy taka posada także Cię interesuje?

Ostatnio edytowany przez Keria (Sun-03-08 11:51:35)

- No ja mam nadzieję, że nie będzie chwilowo potrzebny! Ale sama nie lubię rozstawać sie ze swoją bronią, więc zgaduję, że i Ty nie bardzo. - Wykonała przy tym niedbały gest w stronę biurka. Całkiem nieświadomy, jakby zapominając, że to iż ona wie, że jej rapier ukryty jest pod biurkiem, nie znaczy, że Kartz także to wie. Uśmiechnęła się szeroko słysząc komentarz o piwnicy. - A wiesz, że to niegłupie? Każdy kto jest w stanie oczyścić jakąkolwiek piwnice ze szczurów, przy pomocy łuku, jest wart zatrudnienia od ręki! - Spoważniała po chwili, choć nadal lekko się uśmiechała. Spojrzała uważnie na Kartz i skinęła głowa, jakby do swoich myśli, by po chwili się odezwać.
- To zależy. Strażnicy tu, na dworze i ci w stadninie, mają różne obowiązki. Tutaj... cóż, tutaj jest to głównie służba wartownicza, plus ciężkie treningi by z formy nie wyjść. Za to komfortowe warunki zamieszkania, wliczając w to służbę. W stadninie zaś obowiązków jest więcej, pilnowanie, patrole, doszkalanie w kwestii jeździectwa i opieki nad zwierzętami. Hmm, w Twoim wypadku doszłoby także łucznictwo konne, treningi. Zdecydowanie mniejszy komfort zamieszkania, brak służby, ale większa płaca. Przyznam, że najchętniej widziałabym Cię jako jednego ze Strażników - Trenerów w "Samotnej", ale powiedz proszę jak Ty sama to widzisz.

- Samotne noce pod gwiazdami raczej Ci nie grożą, no chyba, że będziesz tego chciała. - Odparła, wyraźnie rozbawiona słowami Gościa. Potrząsnęła głową, jakby przecząc takiej wizji, lecz zanim zdążyła się odezwać, rozległo się pukanie do drzwi.
-Proszę! - Do pokoju wszedł Strażnik, z łukiem i kołczanem Kartz w rękach. Spojrzał pytająco na Kerię, a po jej uśmiechu i skinięciu głową, wręczył broń właścicielce.
- Dziękuję, Thomie. - Gdy mężczyzna wyszedł, Keria ponownie skupiła uwagę na kobiecie.
- Wracając do tematu. Zakwaterowanie na miejscu, w pobliżu stajni. Kwatery nie luksusowe, ale wygodne. Do obowiązków Strażnika zalicza się przede wszystkim pilnowanie czy nikt niepowołany nie kręci się po terenie, regularne objazdy ziem Samotnej, w razie potrzeby pomoc przy zwierzętach, a co się z tym wiąże uprzednia nauka opieki nad nimi. Do obowiązków trenera łucznictwa należy przeprowadzanie regularnych ćwiczeń z pozostałymi Strażnikami i pracownikami Samotnej, a także ewentualne lekcje, gdy ktoś zgłosi się na naukę. Jeśli interesują Cię takie warunki, możemy mówić o trzystu sztukach złota tygodniowo.* - Umilkła, przyglądając się uważnie Kartz. Choć oczy uśmiechały się, twarz była poważna. Czekała na reakcję.

//* Mechanicznie to 30000sz tygodniowo.

- Nie przesadzaj z tymi zaszczytami, Kartzhein. Przynajmniej póki nie posmakujesz tego, o czym do tej pory jedynie rozmawiałyśmy. Ale przyznam, że i mi przyjemność sprawia myśl o naszej współpracy i wcale nie skłamię, jeśli powiem, że Silestra także się ucieszy. -  Odwzajemniła uśmiech, także wstając i zamykając Jej dłoń w zdecydowanym choć nie niedelikatnym uścisku. - Przyjmiesz naszą gościnę na dziś, nim jutro pokażę Ci Twoje kwatery i oprowadzę po Stadninie?