Cud narodzin, tak kruchy i delikatny w swej istocie iż w mgnieniu oka mógł zamiast radości i szczęścia zebrane osoby smutkiem i goryczą obdarzyć, w końcu ziścił się w całości i dopełnił sprawiając, że klaczka źrebię ze swego łona na świat wydała. Nowy zwierzęcy mieszkaniec królestwa nieporadnie opuścił wnętrze brzucha swej matki i teraz leżał na wyściełanej słomą podłodze boksu wśród karmazynu krwi, resztek pęcherza płodowego i strzępek łożyska walcząc o swój pierwszy łyk powietrza. Odmiennie od ludzkiego dziecięcia, źrebię nie krzyczało i nie wierzgało jedynie wydając z siebie nikłe kwilenie, które było wzywaniem swej rodzicielki. Ta zaś łeb ku niemu zwróciło i długim, miękkim językiem zaczęło wylizywać czarną niczym węgiel sierść swego dziecka. Obserwujący całe zajście mieszkańcy dworku Domu Sawanl mogli teraz odetchnąć i uspokoić swoje emocje obserwując pierwsze chwile źrebaka, próbującego stanąć na swoich cienkich, kołyszących się to w jedną i druga stronę nogach, podejmując ku temu kolejne, nieudane póki co próby. W pewnej chwili oczy jednego z mężczyzn, który przy porodzie asystował i przytrzymywał klacz, rozszerzyły się w geście niedowierzania i jego dłoń powędrowała w przód by palcem wskazać na nowo-narodzone zwierzę. Dopiero bowiem teraz można było dostrzec, iż oczy źrebaka zasnute są srebrzystą mgiełką, migoczącą na podobieństwo księżycowej poświaty czy blasku gwiazd przejrzystą, piękną nocą, zaś na czole zwierzęcia było drobne zgrubienie, jakby niewielki guz o takiej samej barwie… W ciszy, która nagle spowiła wszystkich obecnych w lub przy boksie, słychać tylko było kwilenie małego wierzchowca i drobne rżenie jego matki…

Gdy tylko klacz swój łeb z jej kolan zabrała, by ku malcowi się zwrócić, tropicielka podniosła się ostrożnie, obserwując matkę i źrebię. Odwróciła się by poprosić kogoś z zebranych o przyniesienie kilku rzeczy. Otworzyła już usta, lecz widząc, że nikt najmniejszej uwagi na nią nie zwraca, wzrok niemalże nabożny w źrebię wbijając, zamknęła ja i odwróciła by ponownie spojrzeć na nie, zaniepokojona. Teraz dostrzegła to, co wcześniej umknęło zmęczonym zmysłom. Jednak umysł sceptyka, jakim niewątpliwie była Keria, zgoła odmiennie zinterpretował to, co zobaczyła. Srebrzystą poświatę uznała za bielmo, które zasnuwało oczy, a guz za zniekształcenie. No i pięknie.
- Oby nie samotna. - Westchnęła w odpowiedzi na słowo Silestry i potrząsnęła głową. - Oby chociaż matce nic nie było... - Ostrożnie podeszła bliżej by przyjrzeć się uważniej źrebakowi, w myślach już układając plany szybszego sprowadzenia medyka.

Podniosła się z kolan, gdy Keria bliżej podeszła i czystym ramieniem ją objęła. Spojrzeniem powiodła po grupie pracowników co wokół boksu się zebrali.
- On nie jest chory Kerio. Przypatrz się dobrze, popatrz na nich co oni zobaczyli, a co tak w ich twarzach teraz jest widoczne, a sama ten cud zdołasz pojąć. Nie wiem tylko czy błogosławieństwem dla nas będzie. Ale pozostaje mi wierzyć, że to doskonała wróżba dla domu naszego domu, a jeśli odważę się wybiec dalej w przyszłość, to i dla naszego królestwa. Przypatrz się dobrze. - szepnęła twarz przybliżając do Kerii, a drugim ramieniem wskazując srebrem mieniące się oczy źrebaka.