Keria usiłowała stłumić właśnie kolejne ziewnięcie. Despotka jedna, myśli, że jest Głową Domu, to może zarządzać sobie takie pobudki o nieludzkiej porze, ledwie szarzeć na dworze po ciemnej nocy zacznie.
Straciła zainteresowanie przedłużającym się sporem między Silestrą a architektem. I tak wiedziała kto wygra.
Miała już zaproponować, że zostawi ich na jakiś czas i pójdzie zobaczyć czy przybył już ten oczekiwany transport drewna, który miał umożliwić wykończenie ostatniego ze stajennych budynków. Zabawne, myślałby kto, że w takiej okolicy drewno nie będzie problemem i po co je skądś tam sprowadzać, zamiast wyciąć ile potrzebne na miejscu. A jednak... zwyczajnie nie pozwoliliby sobie na bezmyślne wycinanie lasu jak popadnie i woleli zapłacić nieco więcej, ale mieć pewność, że te deski nie powstały poprzez krzywdę lasu.
W każdym razie, Keria nie zdążyła ust otworzyć, by obwieścić swój zamiar, gdy do Silestry podbiegł jeden z chłopców stajennych. Tropicielka zaklęła paskudnie, słysząc wieści. Ku nieustającej rozpaczy Silestry, taka była z Ker szlachcianka, jak... no, prawie żadna.
Skinęła Elfce głową, gdy Ta spojrzała na nią i natychmiast puściła się biegiem, zostawiając w tyle i Sil i biegnącego chłopca. Doskonale wiedziała o którą klacz chodzi, która rodzić miała. Pożałowała bardzo, że nie ma na miejscu Moriath, którą w stolicy zatrzymały obowiązki Gwardzistki i medyka, który wraz z Nią miał przybyć. Ale cóż, nie było, to nie było, poradzą sobie, muszą.
Dobiegłszy na miejsce ujrzała oszalałą ze strachu klacz, bijącą kopytami o drzwiczki boksu. Spojrzała na zebranych.
- Co się dzieje?
- Odsuń się od boksu, głupcze! - Zawołała do kolejnego śmiałka, który do boksu wejść próbował. Głupota. Heroiczna, niemniej głupota. - Wyjdźcie stąd wszyscy. - Powiedziała spokojnie, tonem nie znoszącym sprzeciwu, ale też nie nieuprzejmym. Wszak nie oni zawinili.

Stała przy Kerii i obserwowała klaczkę. Czas jak przy każdych narodzinach odgrywał znaczną rolę i każda minuta zwłoki przybliżała koniec źrebaka. Wiedziała, że klaczkę może udało by się uratować, nawet jeśli źrebię poświęcą, ale ona nigdy się poddawała.
- Musiał się przekręcić. Blokuje wyjście. - cichy szmer głosu w kierunku uszu Kerii pobiegł.
- Potrzebujemy czterech silnych mężczyzn, ale takich co przy byle wierzgnięciu nie odskoczą w tył. Trzeba źrebaka odwrócić. - stanowczość w tonie Silestry na równi z pewnością się mieszała. Cud narodzin nie był dla niej czymś niezwykłym, czymś co sprawiało, że panna z dobrego domu nie tylko rumienić się mogła, ale i może nawet zemdlona paść. Może i niewłaściwym to było, ale żyjąc otoczoną naturą nie mogła przecież w nieświadomości pozostawać jak wiele panienek w zakonnych szkołach, czy przez ostre i pruderyjne guwernantki i nauczycielki wychowywanych. Długi czas mieszkając samą, wiele się nauczyła, wiele mitów upadło, a życie czasami bardzo brutalnie uświadamiało jak wyobrażenia naiwnej panny są nieprawdziwe.
- Nie mamy czasu Kerio czekać na medyka, ani na kogoś kto zrobić to może.

Wchodzenie do boksu gdzie wzburzona źrebna klacz się znajdowała, gdzie można w każdej chwili życie było stracić lub przynajmniej zdrowie za sprawą uderzenia zbrojnego w podkowę kopyta czy też ugryzienia silnych szczęk było nie wiadomo czy gestem głupoty czy też odwagi. Wszak Keria, jakichkolwiek sztuczek by nie znała by zwierzę uspokoić i utrzymać w miejscu sprytem czy tez siła, jak bardzo by wyćwiczona nie była w obchodzeniu się z końmi, to i tak od klaczy mniejsza się jawiła i słabsza, przeto to starcie wyglądało jakby z góry przesądzone. Jednak los chciał iż wierzchowiec jedynie sapnął i ku dziewczynie jedno oko bursztynowe obrócił, pełne bólu i cierpienia oraz strachu. Bowiem zwierzę bało się. Bało się bólu, niezrozumiałej dla niego sytuacji która nie rozwiązywała się tak jak powinna, jak natura przewidywała. Bało się zebranych nie wiadomo czemu i po co ludzkich istnień. W całej tej sytuacji musiało komuś zawierzyć i cały swój los powierzyło kobiecie, której dłonie przesuwały się teraz po miękkich chrapach i gładkiej, choć wilgotnej szyi. Dookoła unosił się duszny zapach siana, owsa i końskiej sierści, od którego mieszanki można było dostać lekkiego kręcenia w głowie. Brzuch klaczy wypełniony całkowicie był, a skóra gdzieniegdzie aż wybrzuszona zostawała, przez kryjące się w środku konia nowe życie.

Niezła z niej hipokrytka, nie? Przed chwilą zwyzywała w mowie i myśli chłopaka, który pomóc chciał i obowiązkom swoim sprostać, a sama zrobiła dokładnie to samo. Czy wykazała się odwagą, czy głupotą, przede wszystkim wykazała się wyrachowaniem. A tak. Nie zaryzykowała bezinteresownie, lecz konkretny cel w tym mając. Owszem, chciała pomóc cierpiącemu zwierzęciu, ale inne motywy także się za tym kryły. Po pierwsze, świadoma była spojrzeń pracowników i miała nadzieję na zyskanie w ich oczach przez ten czyn. Po drugie, wymagała od nich lojalności, więc tym samym należało im odpłacić i Keria prędzej sobie dałaby krzywdę zrobić niż pozwoliła by stało się coś któremuś z nich, jeśli tylko mogła temu zapobiec. Po trzecie... i klacz i źrebię cenne dla Stadniny były.
Być może fakt, że tak jak klacz ofiarowała Kerii swoje zaufanie, tak samo Keria musiała zaufać jej, sprawił, że zawierzyły sobie na wzajem. Kobieta nie przestawała przemawiać łagodnie do zwierzęcia i tym samym, kojącym gestem przesuwać po jej szyi. Skinęła głową do Sil, gdy Ta wróciła i podwinęła rękawy. W oczach błysnęło coś mało przyjemnego, gdy opatrunek dostrzegła. Znała historię rany i co miała na ten temat do powiedzenia, Elfka już usłyszała. I nie czas był na kolejną awanturę o medyków. Stłumiła w sobie niechcianą emocję. Ojciec ucząc ją opieki nad końmi, zawsze powtarzał: "Bądź przy nich spokojna i pewna siebie. One wyczuwają nasze nastroje, gdy wiążą się z tym silne emocje. Zawsze." Nie wierzyła w to za bardzo, póki parę przypadków nie zmusiło jej do ponownego przemyślenia sprawy. Zresztą Ojciec rzadko się mylił...
Teraz wszystko w rękach Silestry...

Gapie teraz tuta potrzebni nie byli, tylko niepotrzebne szepty, dyskusje stłumionymi głosami prowadzone rozpraszały elfkę i drażniły ledwo uspokojoną klacz. Odebrała garniec od chłopaka i groźnym wzrokiem rozejrzała się po przyglądających się całej scenie osobach.
- Proszę o to by pozostali tutaj tylko mężczyźni których Pani Keria o to poprosiła i jeszcze dwóch...w razie potrzeby. Całą resztę proszę o wyjście ze stajni. Chyba nie muszę tłumaczyć dlaczego. - stanowczość w głosie Talani nie pozostawiała złudzeń, tak jak i jej spojrzenie. Nie obchodziło jej, że pozbawia ich rozrywki, bo teraz tylko klaczka i jej dziecko ważne były. To nie występy kuglarza i jego tresowanej małpki, by publika potrzebna była.
Rozchodzili się niechętni, pomrukując coś pod nosami, lecz i tak każdy z nich wiedział iż Talani ma rację i tylko niepotrzebny stres dokładali przyszłej matce.
Silestra przyjrzała się uważnie twarzom mężczyzn, pełnych wyczekiwania.
- Czterech was jest i cztery kończyny. Pani Keria zajmie się łbem klaczki, Wy natomiast najspokojniej jak potraficie, po kolei, nie wszyscy na raz, do klaczki podchodźcie i przy każdej z kończyn przystańcie. Wiem, że liny byłyby lepsze, ale dłonie wasze są czulsze, ramiona silne i będziecie wiedzieli jak trzymać, by jej krzywdy nie uczynić. Nie może wierzgnąć w chwili gdy ja spróbuję źrebaka ustawić. Na mój znak ją przytrzymacie. - zdawała sobie sprawę z tego jak trudne jest przed nimi zadanie i że klęską zakończyć się może, ale ona nauczona była zawsze walczyć do końca i poddawać się dopiero wtedy, gdy jasnym było iż zupełnie nic już nie da się uczynić.
Podeszła do klaczki, kilka stóp za nią się zatrzymując i obserwowała boki nadęte. Czekała na kolejną falę skurczy, które powinny zaraz nadejść, bo klaczka wyraźnie zaczynała się niepokoić, a drżenia i leciutkie fale po jej skórze przebiegały. Chciała zobaczyć jak są częste i w jak długiej serii nadchodzą, by wiedzieć jak wiele ma czasu.

Dla niewprawnego oka, nieobeznanego z podobnymi historiami, sytuacja cała mogła wydawać się na opanowaną a niebezpieczeństwo iż klacz zrobi sobie krzywdę zażegnane. Czwórka silnych na schwał mężczyzn trwało teraz przy nogach zwierzęcia, każdy przy jednej kończynie niczym strażnicy na posterunku, którzy nigdy go nie opuszczą nawet jakby koniec świata już do bram pukał i kres wszystkiego istnienia. Sama zaś klacz, która początkowo nieufnie patrzyła na te zabiegi, które wszystkie ją za cel miały, teraz stała spokojnie, jakby już zrezygnowaniem objęta i zniechęceniem. Powieki ciemne bursztynowe oczy przykryły i nawet oddech nie był tak gwałtowny i urywany jak wcześniej. Niemniej raz po raz skurcze mięśni przebiegały przez całe ciało źrebnego wierzchowca, brzuch zaś to spinał się, to znów rozluźniał naprzemian. Częstotliwość owych odruchów nie pozostawiała wątpliwości iż poród już się zaczął, już trwa i być może dawno powinien nastąpić jego koniec. Lecz młode źrebię nie mogło ujrzeć swego nowego świata i z brzucha matki nie potrafiło się wydostać, będąc zamknięte teraz w nim jak w klatce, która z kołyski przerodziła się nagle w więzienie. Sytuacja poważna była i teraz każda chwila była na wagę złota. Opóźniony poród lub nawet jego brak stanowił jawne zagrożenie dla obu zwierzęcych istnień, zaś możliwa utrata klaczy i jej młodego nie byłaby z całą pewnością dobrym omenem na przyszłość jeśli chodzi o rozwój i prosperowanie stadniny.

Ciekawe czy jeszcze ktoś z pracowników, którzy byli tutaj, lub o tym usłyszą, odważy się powiedzieć, że Sawanl boją się ręce ubrudzić. Keria skupiła się na uspokajaniu klaczy, zwłaszcza w momentach, kiedy działania Elfki musiały ból zwierzęciu sprawić, po to by okazać się skutecznymi. Trzymała łeb zwierzęcia stanowczo, lecz delikatnie gładząc, przemawiając uspokajająco. Takie jej zadanie było. Obserwowała jednak uważnie Elfkę i działania mężczyzn. Bardzo dobrze wywiązali się z powierzonego im zadania. Skinęła im głową i uśmiechnęła się lekko do nich gdy na polecenie Silestry wychodzili z boksu, jednak jej twarz zdradzała napięcie. Przecież jeszcze nie jest po wszystkim. Musiała szczerze przed sobą przyznać, że z początku wątpiła w umiejętność Sil... wiedziała, że teorii nauczyła się jeszcze w Księstwie Talani, ale nie przypominała sobie by kiedykolwiek to praktykowała. Ale kto wie, cóż działo się z Nią przez 10 lat, które się nie widziały. Przeprosi Ją później. Teraz nieco odprężyła się, widząc radosny uśmiech i słysząc słowa Elfki. Więc... udało się?
Klęczała teraz z łbem klaczki opartym na kolanach. Ciężki oddech zwierzęcia świadczył o coraz większym znużeniu, jakby ostatkiem sił trzymało się świadomości. Ale z drugiej strony był też spokojniejszy.
- Cśś, Piękna, już dobrze, już dobrze... wszystko jest już w porządku... jeszcze tylko chwila... - Uniosła głowę i wzrokiem po sylwetce Sil powiodła. Nagle zachciało jej się śmiać. Oto dostojna Pani Sawanl, wysmarowana krwią i nie tylko, od góry do dołu, jakby właśnie kogoś własnoręcznie zarżnęła, zmęczona, zestresowana i uśmiechająca się radośnie. Oznaka napięcia, które jeszcze nie opuściło ramion tropicielki.